Dat is een pittig voornemen. Op dit moment lukt het namelijk niet; lesgeven. Sinds een aantal weken ben ik niet in staat om mijn beroep uit te voeren. Ik ben in de valkuil gestapt die iedereen om me heen van mijlenver zag aankomen, maar ik keek verder, mijn blik was op de verre toekomst gericht en ik keek even niet waar ik mijn voeten neerzette. Plop, daar lag ik....in kreukels op de bodem van een diepe, diepe valkuil.... Het is er donker, daar in die valkuil. Ik kon wel goed horen, veel mensen hoorde ik om me heen, neem je tijd, doe rustig aan, luister naar je lichaam, gun jezelf het herstel..... Dat ben ik nu aan het doen, niet in mijn eentje maar met hulp ben ik eerst uit die valkuil geklommen. De valkuil van te veel doen, ook al is het allemaal even leuk. Al een aantal jaren maakte ik het grapje van de hooibaal: zie je die hooibaal? daarachter sta ik, met te veel hooi op mijn veel te kleine vork! Ik wilde alles doen en ook nog overal even goed in zijn, niet een beetje goed maar kei goed. Tja en dat gaat dan te kosten van rust die ik mezelf had moeten geven. Om uit te rusten maar ook om te genieten van alles om me heen. Genieten van de dingen die wel lukken (mijn huisje, mijn baan, mijn familie en mijn vrienden om me heen!) en niet te veel aandacht aan dat wat niet lukt (waar blijft ie? die leuke kerel met wie ik samen kan genieten?). Ik denk dat ik de rand van de valkuil genaderd ben, ik kan bijna mijn arm over de rand leggen en me op gaan trekken waarna ik weer met beide benen op de grond sta. Dan ga ik door met leren, hoe ik de valkuil aan kan zien komen, hoe ik hem moet dempen of hoe ik er een loopbrug overheen kan leggen. Dat is morgen nog niet geregeld, dat duurt nog even. Gelukkig hoor ik nu nog steeds alle stemmen zeggen dat ik de tijd moet nemen, dat ik mezelf het herstel moet gunnen. Ik zie nu gelukkig ook de gezichten bij de stemmen. Wat een fijne collega's om me heen, wat een fijne familie en wat een heerlijke vrienden heb ik om me heen! Ik kijk er naar uit om weer vertier te hebben met deze mensen die me geholpen hebben om op te klimmen uit de valkuil! Ik kijk er naar uit om weer de klas in te gaan en vertier te hebben met de kinderen tijdens mijn lessen.......nog even.....geef mezelf de tijd......ik ben onderweg......ik kom eraan.....
Ik neem mij voor om het komende jaar op een gezonde wijze, met plezier les te gaan geven.
Dat is een pittig voornemen. Op dit moment lukt het namelijk niet; lesgeven. Sinds een aantal weken ben ik niet in staat om mijn beroep uit te voeren. Ik ben in de valkuil gestapt die iedereen om me heen van mijlenver zag aankomen, maar ik keek verder, mijn blik was op de verre toekomst gericht en ik keek even niet waar ik mijn voeten neerzette. Plop, daar lag ik....in kreukels op de bodem van een diepe, diepe valkuil.... Het is er donker, daar in die valkuil. Ik kon wel goed horen, veel mensen hoorde ik om me heen, neem je tijd, doe rustig aan, luister naar je lichaam, gun jezelf het herstel..... Dat ben ik nu aan het doen, niet in mijn eentje maar met hulp ben ik eerst uit die valkuil geklommen. De valkuil van te veel doen, ook al is het allemaal even leuk. Al een aantal jaren maakte ik het grapje van de hooibaal: zie je die hooibaal? daarachter sta ik, met te veel hooi op mijn veel te kleine vork! Ik wilde alles doen en ook nog overal even goed in zijn, niet een beetje goed maar kei goed. Tja en dat gaat dan te kosten van rust die ik mezelf had moeten geven. Om uit te rusten maar ook om te genieten van alles om me heen. Genieten van de dingen die wel lukken (mijn huisje, mijn baan, mijn familie en mijn vrienden om me heen!) en niet te veel aandacht aan dat wat niet lukt (waar blijft ie? die leuke kerel met wie ik samen kan genieten?). Ik denk dat ik de rand van de valkuil genaderd ben, ik kan bijna mijn arm over de rand leggen en me op gaan trekken waarna ik weer met beide benen op de grond sta. Dan ga ik door met leren, hoe ik de valkuil aan kan zien komen, hoe ik hem moet dempen of hoe ik er een loopbrug overheen kan leggen. Dat is morgen nog niet geregeld, dat duurt nog even. Gelukkig hoor ik nu nog steeds alle stemmen zeggen dat ik de tijd moet nemen, dat ik mezelf het herstel moet gunnen. Ik zie nu gelukkig ook de gezichten bij de stemmen. Wat een fijne collega's om me heen, wat een fijne familie en wat een heerlijke vrienden heb ik om me heen! Ik kijk er naar uit om weer vertier te hebben met deze mensen die me geholpen hebben om op te klimmen uit de valkuil! Ik kijk er naar uit om weer de klas in te gaan en vertier te hebben met de kinderen tijdens mijn lessen.......nog even.....geef mezelf de tijd......ik ben onderweg......ik kom eraan.....
5 Comments
6/1/2015 06:54:31
Verdorie!! Herken je verhaal en niemand kan jou vertellen wat je moet doen en hoe.....dan kom je jezelf tegen. Misschien een dooddoener maar je komt er echt sterker en bewuster uit...die valkuil....
Reply
6/1/2015 09:47:23
Fijn om weer iets van je horen!
Reply
6/1/2015 12:52:55
Psst, wat een moed dit te schrijven! Goed dat je doet en neem de tijd/ruimte om alle inzichten te laten indalen... Pijnlijk en krachtig! Welkom back ;)
Reply
7/1/2015 14:49:25
Nee zeggen is een kunst. Balen dat je hier in beland. Ik hoop dat je de weg terug goed kunt afleggen en dat het je meer bodem en goed besef de het formaat van je vork geeft.
Reply
Leave a Reply. |
Categorieën
All
Archieven
August 2023
|