Wéér een drukke week...het tandvlees is weer eelt aan het ontwikkelen...nog even...nog een paar dagen en dan is het kerstvakantie...kom..nog even doorbijten...
Maandag was een rare dag. Normaal het ik het 5e uur les maar vanwege de leerlingbesprekingen valt het 5e uur uit. Ik heb dus alleen maar taakuren. Ik kan veel doen tenminste als ik het advies van de huisarts in mijn achterhoofd houd. Niet te veel aan de computer. Gelukkig heb ik nog wel wat leeswerk op mijn iPad staan, publicaties en artikelen die ik via Twitter vind. Ook heb ik van mijn adjunct het pakket artikelen vanuit het netwerk gepersonaliseerd leren gekregen om te lezen. Het is interessant om dat te doen en er daarna over te kunnen sparren. Fijn om te horen dat we in denken op een lijn zitten. 's middags heb ik 2 klassen leerlingbespreking (=2 uur) van 2e klassen. Deze leerlingbespreking hebben een andere insteek. Waar het bij de brugklassers vooral gaat over de overstap en de doelstelling waar we de komende maanden mee aan de slag gaan, gaat het bij de 2e klassers over de overstap naar de volgende school. (leerlingen zitten bij ons maar 2 jaar) Ik heb als aardrijkskunde docent een voorlopig advies gegeven op basis van de werkhouding, de motivatie, de toetsen/opdrachten die de leerlingen gemaakt hebben en de cijfers die ze daarvoor gehaald hebben. Ik ben streng met mijn advies, ik merk dat ik vaker een lager advies geef dan mijn collega's. Voor veel kinderen is het vak aardrijkskunde alleen hier op school van belang. Aangezien het in geen enkel profiel zit is het een keuze vak. Er zijn weinig kinderen die aardrijkskunde kiezen. (jammer maar begrijpelijk maar dat is voor een andere keer) Mijn vak is een leervak en een vaardigheden vak. Op basis van mijn observaties denk ik dan ook dat ik goed kan onderbouwen waarom ik een leerling een B advies geef in plaats van een Kader advies of een Kader advies in plaats van een Theoretisch advies. Ondanks die onderbouwing zal mijn vak geen doorslag geven. Wanneer de hoofdvakken een K geven zal dat ook het voorlopig advies zijn dat ouders te horen krijgen. Overigens hebben de leerlingen ook nog de DAT (differentiële aanleg toets) gemaakt waar ook een voorlopig niveau advies bij zit. Soms zijn er wel discussies als het zo'n beetje 50/50 verdeeld is met de voorlopige adviezen maar het komt niet heel vaak voor. Komende week zijn de ouder gesprekken en mochten er naar aanleiding van deze gesprekken een aangepast advies volgen dan zullen we daar in de lessen ook rekening mee gaan houden.
Naast de voorlopige adviezen staat ook de vraag centraal: Kan deze leerling wel functioneren op een reguliere school? Soms komt er bij het advies te staan: met extra ondersteuning (bijvoorbeeld in de vorm van een externe begeleider dat is een docent van onze school die op de scholen binnen onze scholengroep de leerlingen nog ondersteunen bij hun overstap) of als er echt sprake is van grote zorg gaat de mentor in overleg met ouders een TLV aanvragen. Dat is veel werk en de vraag is of het voldoende is om de leerling op het VSO aan te nemen. De vergaderingen van de 2e klassers duren langer maar hebben dus ook een ander doel.
Dinsdag heb ik de laatste vergadering dus genoeg tijd om mijn zaken tot de kerstvakantie op orde te hebben en voor te bereiden. Tussen de drukte door neem ik wel even de tijd om op mijn gemak te lunchen. Dat kan nu, nu er geen leerlingen zijn. Collega's nemen die tijd ook, de gesprekken in de personeelskamer krijgen ook meer diepte. Zo hoor ik een collega verhit roepen dat er helemaal niet is nagedacht over het aanschaffen van de iPads. Er is maar wat gedaan, visieloos. Nou, dat schiet bij mij wel een beetje in het verkeerde keelgat. Gelukkig kan ik de wijze lessen die ik afgelopen jaar geleerd heb, toepassen. Ik vraag de collega waar zijn idee vandaan komt? Of hij in lessen is gaan kijken en hoe het in de praktijk werkt. Het lukt mij om tijdens het gesprek mijn emotie de baas te blijven maar jeetje wat raakt het mij. Ik stond namelijk aan de wieg van het hele project.... dat voelt dus een beetje als een aanval. Gedurende het gesprek merk ik dat zijn ongenuanceerde uitspraken toch wat bijgesteld worden, het generaliseren zwakt wat af. Ik sluit het gesprek af met een uitnodiging: Kom kijken! In mijn les! Niet dat de manier is zoals iemand anders het moet doen maar wel een manier waarop het kan...... het woord visieloos suddert nog wel even na. Is het zo? Of denkt hij dat maar? Wat is de visie die hij uitdraagt? komt die wel overeen met die van mij? met die op papier staat? Puntje om te bespreken.
Woensdag is het sjouwen en racen, niet tijdens mijn lessen want die verlopen soepel (tijdens mentor uur mis ik 6 van de 15 leerlingen omdat die een toets moeten maken met de anderen maak ik een start met unplugged programmeren; leuk!) maar daarna. Om 14.55 is de les afgelopen, de iPads ruim ik weer op in de kast en ik stap in de auto op weg naar Utrecht voor de ALV van The Crowd om daarna meteen door te gaan naar de kennismaking van de BETT reis. Om 23.00 ben ik weer thuis.
Donderdag volgt nog een haast dag omdat ik door een roosterwijziging mijn geplande werkzaamheden eigenlijk niet kan doen. Toch lukken ook deze lessen weer, het zijn niet de beste lessen misschien maar ik (de leerlingen) heb(ben) mijn doelen bereikt. Donderdagmiddag stond in het teken van het voorbereiden van lessen maar helaas.....er kwam iets tussen...mijn dag eindigt veel te laat na een klein pilsje in de kroeg maar ik houd voor ogen dat het toch bijna weekend is. Nog even doorbijten.
Vrijdag. Ik ben uitgenodigd door de adjunct-directeur om mee te gaan naar de presentatie van de 0-meting die is uitgevoerd naar aanleiding van het netwerk gepersonaliseerd leren. Hans Reiber heeft op verschillende niveaus gesproken over het onderwijs zoals het nu is en de ontwikkelingen waar we aan denken. Hij heeft leerlingen, docenten, systeembeheer, locatiedirectie en kerndirectie gesproken. Daar is een mooie rapportage van. De conclusie is voor mij niet nieuw: zorg dat er draagvlak is voor de visie, investeer in deskundigheid van docenten en vier successen. In de komende 2 jaar zullen de aanbevelingen in de praktijk gebracht worden waarna er weer een meting zal zijn. Ik ben benieuwd naar hoe het proces zal gaan lopen en wat het uiteindelijke resultaat is. Als OICT-er kan het niet anders dat er voor mij een rol is in dit proces. Benieuwd hoe die rol vorm gaat krijgen.
Volgende week.....bijna kerstvakantie.....tijd om te ontspannen en te relaxen! Maar zo ver is het niet, nog even doorbijten....
Naast de voorlopige adviezen staat ook de vraag centraal: Kan deze leerling wel functioneren op een reguliere school? Soms komt er bij het advies te staan: met extra ondersteuning (bijvoorbeeld in de vorm van een externe begeleider dat is een docent van onze school die op de scholen binnen onze scholengroep de leerlingen nog ondersteunen bij hun overstap) of als er echt sprake is van grote zorg gaat de mentor in overleg met ouders een TLV aanvragen. Dat is veel werk en de vraag is of het voldoende is om de leerling op het VSO aan te nemen. De vergaderingen van de 2e klassers duren langer maar hebben dus ook een ander doel.
Dinsdag heb ik de laatste vergadering dus genoeg tijd om mijn zaken tot de kerstvakantie op orde te hebben en voor te bereiden. Tussen de drukte door neem ik wel even de tijd om op mijn gemak te lunchen. Dat kan nu, nu er geen leerlingen zijn. Collega's nemen die tijd ook, de gesprekken in de personeelskamer krijgen ook meer diepte. Zo hoor ik een collega verhit roepen dat er helemaal niet is nagedacht over het aanschaffen van de iPads. Er is maar wat gedaan, visieloos. Nou, dat schiet bij mij wel een beetje in het verkeerde keelgat. Gelukkig kan ik de wijze lessen die ik afgelopen jaar geleerd heb, toepassen. Ik vraag de collega waar zijn idee vandaan komt? Of hij in lessen is gaan kijken en hoe het in de praktijk werkt. Het lukt mij om tijdens het gesprek mijn emotie de baas te blijven maar jeetje wat raakt het mij. Ik stond namelijk aan de wieg van het hele project.... dat voelt dus een beetje als een aanval. Gedurende het gesprek merk ik dat zijn ongenuanceerde uitspraken toch wat bijgesteld worden, het generaliseren zwakt wat af. Ik sluit het gesprek af met een uitnodiging: Kom kijken! In mijn les! Niet dat de manier is zoals iemand anders het moet doen maar wel een manier waarop het kan...... het woord visieloos suddert nog wel even na. Is het zo? Of denkt hij dat maar? Wat is de visie die hij uitdraagt? komt die wel overeen met die van mij? met die op papier staat? Puntje om te bespreken.
Woensdag is het sjouwen en racen, niet tijdens mijn lessen want die verlopen soepel (tijdens mentor uur mis ik 6 van de 15 leerlingen omdat die een toets moeten maken met de anderen maak ik een start met unplugged programmeren; leuk!) maar daarna. Om 14.55 is de les afgelopen, de iPads ruim ik weer op in de kast en ik stap in de auto op weg naar Utrecht voor de ALV van The Crowd om daarna meteen door te gaan naar de kennismaking van de BETT reis. Om 23.00 ben ik weer thuis.
Donderdag volgt nog een haast dag omdat ik door een roosterwijziging mijn geplande werkzaamheden eigenlijk niet kan doen. Toch lukken ook deze lessen weer, het zijn niet de beste lessen misschien maar ik (de leerlingen) heb(ben) mijn doelen bereikt. Donderdagmiddag stond in het teken van het voorbereiden van lessen maar helaas.....er kwam iets tussen...mijn dag eindigt veel te laat na een klein pilsje in de kroeg maar ik houd voor ogen dat het toch bijna weekend is. Nog even doorbijten.
Vrijdag. Ik ben uitgenodigd door de adjunct-directeur om mee te gaan naar de presentatie van de 0-meting die is uitgevoerd naar aanleiding van het netwerk gepersonaliseerd leren. Hans Reiber heeft op verschillende niveaus gesproken over het onderwijs zoals het nu is en de ontwikkelingen waar we aan denken. Hij heeft leerlingen, docenten, systeembeheer, locatiedirectie en kerndirectie gesproken. Daar is een mooie rapportage van. De conclusie is voor mij niet nieuw: zorg dat er draagvlak is voor de visie, investeer in deskundigheid van docenten en vier successen. In de komende 2 jaar zullen de aanbevelingen in de praktijk gebracht worden waarna er weer een meting zal zijn. Ik ben benieuwd naar hoe het proces zal gaan lopen en wat het uiteindelijke resultaat is. Als OICT-er kan het niet anders dat er voor mij een rol is in dit proces. Benieuwd hoe die rol vorm gaat krijgen.
Volgende week.....bijna kerstvakantie.....tijd om te ontspannen en te relaxen! Maar zo ver is het niet, nog even doorbijten....
