Sloot ik de PABO af. Al mijn opdrachten zijn afgerond en goedgekeurd en tijdens een laatste gesprek heb ik aangetoond dat ik startbekwaam ben.
Wat ik me nog kan herinneren van de PABO is dat ik in de groep zat die net achter het net gevist heeft.
In september 2001 begon in aan de PABO in Den Bosch dat was na een aantal omzwervingen en ook al tijdje in de kroeg gewerkt te hebben. Ik was gemotiveerd om aan de slag te gaan. Ik weet nog dat ik het lastig vond om met 16-jarige HAVO 6-ers in de klas te zitten. Zij wilde graag op het terras aan 'opdrachten' werken en hingen liever in de kroeg dan college's voor te bereiden. Dat botste weleens. Samenwerkingsopdrachten gingen niet lekker, ik baalde ontzettend dat ik afhankelijk was van anderen, in overleg met de studiebegeleider heb ik vanaf de 2e helft van het 1e jaar samengewerkt in groepjes die ik zelf mocht samenstellen. In plaats van de random samengestelde groepjes. Fijn! Ik haalde het eerste jaar, niet meteen mijn P en helaas ook niet voldoende punten om de versnelde variant te kunnen starten.
Uiteindelijk was ik wel sneller dan gepland maar niet snel genoeg. Studenten die in september 2001 begonnen aan de opleiding en de versnelde route doorliepen waren net vóór 31 december 2004 klaar met de opleiding klaar waarmee ze een diploma behaalde compleet met gym-bevoegdheid. Diploma behaald na 1 januari 2005? Helaas, geen gym-bevoegdheid!
Tijdens de opleiding was er nog geen ruimte voor het volgen van de minor bewegingsonderwijs want die was er gewoon nog niet. Mijn diploma was dus ineens een stuk minder waard. Voor mij was dit ook één van de redenen om mij te richten op het VO.
Ondanks dit pech-geval kijk ik met veel plezier terug aan mijn tijd op de PABO. Ik heb er veel geleerd, sterker nog, ik denk dat ik op de PABO pas echt leerde hoe ik eigenlijk moest studeren. Ik vond de leerstof interssant en was gemotiveerd om bezig te zijn en blijven met de stage activiteiten. Ik was echt nieuwsgierig hoe de ontwikkeling van kinderen verloopt, op welke manieren je een les kunt opbouwen en hoe dat dan in de praktijk uitpakt. De belangrijkste les die ik leerde: reflecteren. Dat helpt me nu nog steeds.
Tip voor iedereen die bezig is met een (leraren) opleiding, bewaar je reflecties, beoordelingen en verslagen. Het is heerlijk om die eens in de zoveel tijd door te bladeren. Ik vond deze opmerking van mijn stagebegeleider vanuit de opleiding. Hij kwam bij me op bezoek bij een rekenles die ik gaf aan groep 8 op 1 oktober 2002 en schreef dit op:
In september 2001 begon in aan de PABO in Den Bosch dat was na een aantal omzwervingen en ook al tijdje in de kroeg gewerkt te hebben. Ik was gemotiveerd om aan de slag te gaan. Ik weet nog dat ik het lastig vond om met 16-jarige HAVO 6-ers in de klas te zitten. Zij wilde graag op het terras aan 'opdrachten' werken en hingen liever in de kroeg dan college's voor te bereiden. Dat botste weleens. Samenwerkingsopdrachten gingen niet lekker, ik baalde ontzettend dat ik afhankelijk was van anderen, in overleg met de studiebegeleider heb ik vanaf de 2e helft van het 1e jaar samengewerkt in groepjes die ik zelf mocht samenstellen. In plaats van de random samengestelde groepjes. Fijn! Ik haalde het eerste jaar, niet meteen mijn P en helaas ook niet voldoende punten om de versnelde variant te kunnen starten.
Uiteindelijk was ik wel sneller dan gepland maar niet snel genoeg. Studenten die in september 2001 begonnen aan de opleiding en de versnelde route doorliepen waren net vóór 31 december 2004 klaar met de opleiding klaar waarmee ze een diploma behaalde compleet met gym-bevoegdheid. Diploma behaald na 1 januari 2005? Helaas, geen gym-bevoegdheid!
Tijdens de opleiding was er nog geen ruimte voor het volgen van de minor bewegingsonderwijs want die was er gewoon nog niet. Mijn diploma was dus ineens een stuk minder waard. Voor mij was dit ook één van de redenen om mij te richten op het VO.
Ondanks dit pech-geval kijk ik met veel plezier terug aan mijn tijd op de PABO. Ik heb er veel geleerd, sterker nog, ik denk dat ik op de PABO pas echt leerde hoe ik eigenlijk moest studeren. Ik vond de leerstof interssant en was gemotiveerd om bezig te zijn en blijven met de stage activiteiten. Ik was echt nieuwsgierig hoe de ontwikkeling van kinderen verloopt, op welke manieren je een les kunt opbouwen en hoe dat dan in de praktijk uitpakt. De belangrijkste les die ik leerde: reflecteren. Dat helpt me nu nog steeds.
Tip voor iedereen die bezig is met een (leraren) opleiding, bewaar je reflecties, beoordelingen en verslagen. Het is heerlijk om die eens in de zoveel tijd door te bladeren. Ik vond deze opmerking van mijn stagebegeleider vanuit de opleiding. Hij kwam bij me op bezoek bij een rekenles die ik gaf aan groep 8 op 1 oktober 2002 en schreef dit op:
- Bedenk bij elke les: Is er een andere aanpak mogelijk. Zou die efficiënt zijn? Waarom wel/niet -
Ad Peijnenburg
Voor mij nog steeds een belangrijk motto.
Deze alinea uit mijn eindevaluatie vind ik mooi om te delen.
Deze alinea uit mijn eindevaluatie vind ik mooi om te delen.
In april 2005 eindigt de eindfase en start 'het vervolg'. Op dit moment heb ik enorm veel geleerd, maar de vraag is, wat doe ik er mee? Zet ik het in de kast en word ik een docent op een eilandje, in zijn eigen wereld? Of borduur ik voort op wat ik allemaal tot nu toe heb geleerd? Dat laatste lijkt me het beste!
Als ik straks 'echt' voor de klas sta is het heel belangrijk om mijn zelfvertrouwen te behouden. Om dat voor elkaar te krijgen is het heel verstandig om langer stil te staan bij/tijdens voorbereiding. Om na te gaan of ik wel doe wat ik me nu voorneem is het belangrijk dat ik op mijn eigen handelen blijf reflecteren. En niet alleen dat, maar met die reflecties ook iets doen.
Als ik straks 'echt' voor de klas sta is het heel belangrijk om mijn zelfvertrouwen te behouden. Om dat voor elkaar te krijgen is het heel verstandig om langer stil te staan bij/tijdens voorbereiding. Om na te gaan of ik wel doe wat ik me nu voorneem is het belangrijk dat ik op mijn eigen handelen blijf reflecteren. En niet alleen dat, maar met die reflecties ook iets doen.
Ik denk dat ik me aan mijn voornemen heb gehouden door geen docent op een eilandje te worden.
