Donderdag hebben we weer een bijeenkomst gehad met het leerlab. Een eind rijden naar Hengelo is samen met een collega toch altijd net wat interessanter dan alleen!
Ter voorbereiding hebben we de documentaire Alphabet gekeken. Een inkijkje in het onderwijssysteem in China, het verhaal van een jongen met het syndroom van Down die afgestudeerd is aan de universiteit, het verhaal van een man die als jongen geen traditioneel onderwijs heeft gevolgd en op de achtergrond het verhaal van Sir Ken Robinson (Do schools kill creativity?).
De documentaire laat me nadenken over hoe ik over onderwijs denk. Met afgrijzen keek ik naar de examenmachines uit China, de moeder die trots was op haar overduidelijk ongelukkige zoon. Ik werd blij van de schilderschool waar kinderen geluk uitstraalde.
Hoe is dat nu bij ons op school? Op welke manier hoort dit thema bij professionalisering van docenten? Mooie vragen om bij stil te staan tijdens de bijeenkomst.
We hebben een rondleiding door het (oude) gebouw van het Gilde college gehad. Aan de buitenkant sterk verouderd maar aan de binnenkant zeeën van ruimte voor mooie grote praktijk lokalen en een pluspunt (waar ruimte is voor leerlingen bij wie het even niet lukt in de klas).
Na de rondleiding was het tijd om aan de slag te gaan. Dat aan slag gaan bestond voornamelijk uit luisteren. We hoorde over de ontwikkelingen van de gast-school en daarna stelde Fons, onze coach, zich voor. Vervolgens bespraken we de opdracht: Maak een tijdlijn en beschrijf de activiteiten die je ingezet hebt of welke je op de planning hebt staan. Doel was om de rode draad te achterhalen. Volgens mij hadden we die al helder: we zijn allemaal bezig met professionalisering van docenten. We willen ons niet te veel bezig houden met degene die niet mee willen in verandering maar door daar telkens over te blijven praten voelt het wel alsof deze personen ons proces blijven beïnvloeden.
We hebben uitgewisseld wie wat al doet en waar overeenstemming zit: we voeren allemaal een 0-meting uit, waarom eigenlijk? De een om de voortgang te kunnen laten zien aan het einde van het project, de ander om mensen inzicht te laten krijgen in hun beginsituatie. De mogelijkheid om scholingswensen aan te geven spreekt vóór autonomie. Ik noem het boek van Daniel Pink maar eens: Drive.
We maken even een uitstapje door de discussie te voeren over het onderwijssysteem van China, dat is misschien wel gewoon goed! Samen met 2 gasten van Universiteit Twente bespreken we deze zaken. Ik pleit voor een lerende organisatie voor zowel leerlingen als personeel hierbij haal ik mijn ervaringen bij The Crowd aan en noem ik nog eens dat boek van Daniel Pink: Drive. (link naar animatie)
De discussie is mij eigenlijk iets te scherp maar we sluiten de discussie af met een zachte kant: waarom zit jij eigenlijk hier? Het is een vraag waar we eigenlijk niet meteen antwoord op kunnen geven. Een goede om over na te denken dus.
We naderen het einde van deze bijeenkomst en de vraag is: wat kunnen we nu aan elkaar hebben? Het blijkt toch wel dat de scholen veel van elkaar verschillen, veel heeft te maken met schoolcultuur, is daar een passend antwoord op? Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Ik weet wel dat ik graag meer wil doen tijdens de bijeenkomsten maar wát we dan moeten doen vind ik ook wel moeilijk.
In plaats van mee te eten, besluiten we om richting Brabant te rijden. In de auto is er nog genoeg tijd om onze kijk op de zaak te bespreken. We hebben het ook over de cultuur die bij ons op school heerst. Waarom is die zoals die is? Wat kunnen wij daar aan doen? We oefenen nog een stukje positief roddelen: positieve dingen doorvertellen over collega's! Leuk!
Ik had op school aangekondigd dat we zouden gaan, dus vrijdag waren er best wat collega's die vroegen hoe het was. Conclusie van deze bijeenkomst: het heeft voor ons weinig gebracht (sorry als ik hier iemand mee voor het hoofd stoot) al was het samen in de auto heen en terug wel heel goed.
Voor een volgende keer: graag meer doen!
De documentaire laat me nadenken over hoe ik over onderwijs denk. Met afgrijzen keek ik naar de examenmachines uit China, de moeder die trots was op haar overduidelijk ongelukkige zoon. Ik werd blij van de schilderschool waar kinderen geluk uitstraalde.
Hoe is dat nu bij ons op school? Op welke manier hoort dit thema bij professionalisering van docenten? Mooie vragen om bij stil te staan tijdens de bijeenkomst.
We hebben een rondleiding door het (oude) gebouw van het Gilde college gehad. Aan de buitenkant sterk verouderd maar aan de binnenkant zeeën van ruimte voor mooie grote praktijk lokalen en een pluspunt (waar ruimte is voor leerlingen bij wie het even niet lukt in de klas).
Na de rondleiding was het tijd om aan de slag te gaan. Dat aan slag gaan bestond voornamelijk uit luisteren. We hoorde over de ontwikkelingen van de gast-school en daarna stelde Fons, onze coach, zich voor. Vervolgens bespraken we de opdracht: Maak een tijdlijn en beschrijf de activiteiten die je ingezet hebt of welke je op de planning hebt staan. Doel was om de rode draad te achterhalen. Volgens mij hadden we die al helder: we zijn allemaal bezig met professionalisering van docenten. We willen ons niet te veel bezig houden met degene die niet mee willen in verandering maar door daar telkens over te blijven praten voelt het wel alsof deze personen ons proces blijven beïnvloeden.
We hebben uitgewisseld wie wat al doet en waar overeenstemming zit: we voeren allemaal een 0-meting uit, waarom eigenlijk? De een om de voortgang te kunnen laten zien aan het einde van het project, de ander om mensen inzicht te laten krijgen in hun beginsituatie. De mogelijkheid om scholingswensen aan te geven spreekt vóór autonomie. Ik noem het boek van Daniel Pink maar eens: Drive.
We maken even een uitstapje door de discussie te voeren over het onderwijssysteem van China, dat is misschien wel gewoon goed! Samen met 2 gasten van Universiteit Twente bespreken we deze zaken. Ik pleit voor een lerende organisatie voor zowel leerlingen als personeel hierbij haal ik mijn ervaringen bij The Crowd aan en noem ik nog eens dat boek van Daniel Pink: Drive. (link naar animatie)
De discussie is mij eigenlijk iets te scherp maar we sluiten de discussie af met een zachte kant: waarom zit jij eigenlijk hier? Het is een vraag waar we eigenlijk niet meteen antwoord op kunnen geven. Een goede om over na te denken dus.
We naderen het einde van deze bijeenkomst en de vraag is: wat kunnen we nu aan elkaar hebben? Het blijkt toch wel dat de scholen veel van elkaar verschillen, veel heeft te maken met schoolcultuur, is daar een passend antwoord op? Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Ik weet wel dat ik graag meer wil doen tijdens de bijeenkomsten maar wát we dan moeten doen vind ik ook wel moeilijk.
In plaats van mee te eten, besluiten we om richting Brabant te rijden. In de auto is er nog genoeg tijd om onze kijk op de zaak te bespreken. We hebben het ook over de cultuur die bij ons op school heerst. Waarom is die zoals die is? Wat kunnen wij daar aan doen? We oefenen nog een stukje positief roddelen: positieve dingen doorvertellen over collega's! Leuk!
Ik had op school aangekondigd dat we zouden gaan, dus vrijdag waren er best wat collega's die vroegen hoe het was. Conclusie van deze bijeenkomst: het heeft voor ons weinig gebracht (sorry als ik hier iemand mee voor het hoofd stoot) al was het samen in de auto heen en terug wel heel goed.
Voor een volgende keer: graag meer doen!
