Donderdag na de kerstvakantie hebben we het 2e lerarenlab. Ter voorbereiding moeten we een spannend moment opzoeken. Of eigenlijk meer: een situatie die je spannend vindt.
Spannende dingen kunnen voor iedereen anders zijn natuurlijk. Als voorbeelden worden aangedragen: grote presentatie of in gesprek met een criticaster. Voor mij zijn dát niet de spannende momenten. Het spannende moment zit hem voor mij vooral in het 'en nu.....' moment. Het moment dat het klaar is, dat ik aan de slag kan in mijn leertuin, dat ik de deuren open voor andere collega's.
Niet dat ik bang ben voor de reacties die die collega's zullen geven, meer omdat ik graag wil dat het 'perfect' is, 'klaar' en 'af'. Dit is een project met een proces, mijn eigen leerproces maar ook een proces binnen de school. Er is beweging en dat is onderweg naar 'klaar' en 'af'. 'Perfect' zal het misschien wel nooit worden, in mijn hoofd zal ik de lat altijd hoger leggen. Ik weet dat van mezelf en ik laat me er niet meer gek door maken. Ik kan er wel om lachen eigenlijk (niet altijd hoor!), het lukt me steeds beter om te relativeren. Ook al zorgen mijn torenhoge verwachtingen nog steeds wel eens voor diepe teleurstellingen.
Zo ook tijdens de uitwerking van dit project. Eind augustus aan de slag gegaan, dat zag er dan ongeveer zo uit: (let op, chaos volgt nu!)
Ik trek een lokaal leeg, alle computers aan de kant, tafels uit het lokaal, muurtje schilderen, bedenken dat een afscheiding misschien toch wel handig is, kastje opbouwen, door een collega laten vertellen dat de akoestiek nu ruk is (was het al maar door het leegtrekken van het lokaal is het zeker niet beter geworden), op twitter rondvragen welke goedkope oplossingen er kunnen zijn om de akoestiek te verbeteren, cheap-ass akoestiekschuim op de kop tikken, bedenken dat zwart een beter keuze was geweest dan de half verkleurde witte die uiteindelijk geleverd worden, een paar middagen met collega Tom in de weer om met dubbelzijdig tape en kit dat schuim bevestigen, ondertussen het lokaal eens gebruiken, erachter komen dat het anders en gezelliger kan, van leidinggevende groen licht krijgen om zitzakken te bestellen, een leuk kleedje kopen bij de Hornbach, op jacht naar een gratis bank, die bank dan vinden en vervolgens stress krijgen over het logistiekte vraagstuk, collega met een bus die de bank ophaalt en meeneemt naar school, een datum prikken voor de opening van het lokaal, erachter komen dat er voortaan lesgegeven wordt in het lokaal terwijl het nog niet klaar is, alle computer tafels weer uit het lokaal en wisselen voor andere tafels, nieuwe indeling maken, congierge die de muren mooi wit maakt, algemeen directeur die in de klas komt kijken en daarna nog de tijd neemt om met mij in gesprek te gaan over het onderwijs, goed nieuws van de directie dat er toch geld wordt vrij gemaakt om een verlaagd plafond te realiseren, al het akoestiekschuim weer van de muur, de rest nog wit schilderen, uiteindelijk besluiten om de grote opening niet door te laten gaan, het hele lokaal weer leeg trekken zodat in de kerstvakantie het nieuwe plafond er in kan.......en dan is het nu.....de laatste dag van de vakantie....morgen hebben de leerlingen de eerste 2 uur vrij, ze komen om 10.15 op school en voor die tijd moeten alle lokalen weer op orde zijn (alles is geschilderd!) dat is best een karwei......
Het meest spannend voor mij was het moment om te besluiten dat de grote opening niet doorgaat. Dat voelde als falen, als een teleurstelling. Terwijl het natuurlijk fantastisch is dat er geïnvesteerd in dit project, het loopt dan alleen even niet zoals ik wil......dat is mijn 'rottige' stukje.
Heb ik ervan geleerd? Ja natuurlijk: leg die lat eens niet zo hoog....kijk eens naar wat er wel allemaal al gerealiseerd is!
Niet dat ik bang ben voor de reacties die die collega's zullen geven, meer omdat ik graag wil dat het 'perfect' is, 'klaar' en 'af'. Dit is een project met een proces, mijn eigen leerproces maar ook een proces binnen de school. Er is beweging en dat is onderweg naar 'klaar' en 'af'. 'Perfect' zal het misschien wel nooit worden, in mijn hoofd zal ik de lat altijd hoger leggen. Ik weet dat van mezelf en ik laat me er niet meer gek door maken. Ik kan er wel om lachen eigenlijk (niet altijd hoor!), het lukt me steeds beter om te relativeren. Ook al zorgen mijn torenhoge verwachtingen nog steeds wel eens voor diepe teleurstellingen.
Zo ook tijdens de uitwerking van dit project. Eind augustus aan de slag gegaan, dat zag er dan ongeveer zo uit: (let op, chaos volgt nu!)
Ik trek een lokaal leeg, alle computers aan de kant, tafels uit het lokaal, muurtje schilderen, bedenken dat een afscheiding misschien toch wel handig is, kastje opbouwen, door een collega laten vertellen dat de akoestiek nu ruk is (was het al maar door het leegtrekken van het lokaal is het zeker niet beter geworden), op twitter rondvragen welke goedkope oplossingen er kunnen zijn om de akoestiek te verbeteren, cheap-ass akoestiekschuim op de kop tikken, bedenken dat zwart een beter keuze was geweest dan de half verkleurde witte die uiteindelijk geleverd worden, een paar middagen met collega Tom in de weer om met dubbelzijdig tape en kit dat schuim bevestigen, ondertussen het lokaal eens gebruiken, erachter komen dat het anders en gezelliger kan, van leidinggevende groen licht krijgen om zitzakken te bestellen, een leuk kleedje kopen bij de Hornbach, op jacht naar een gratis bank, die bank dan vinden en vervolgens stress krijgen over het logistiekte vraagstuk, collega met een bus die de bank ophaalt en meeneemt naar school, een datum prikken voor de opening van het lokaal, erachter komen dat er voortaan lesgegeven wordt in het lokaal terwijl het nog niet klaar is, alle computer tafels weer uit het lokaal en wisselen voor andere tafels, nieuwe indeling maken, congierge die de muren mooi wit maakt, algemeen directeur die in de klas komt kijken en daarna nog de tijd neemt om met mij in gesprek te gaan over het onderwijs, goed nieuws van de directie dat er toch geld wordt vrij gemaakt om een verlaagd plafond te realiseren, al het akoestiekschuim weer van de muur, de rest nog wit schilderen, uiteindelijk besluiten om de grote opening niet door te laten gaan, het hele lokaal weer leeg trekken zodat in de kerstvakantie het nieuwe plafond er in kan.......en dan is het nu.....de laatste dag van de vakantie....morgen hebben de leerlingen de eerste 2 uur vrij, ze komen om 10.15 op school en voor die tijd moeten alle lokalen weer op orde zijn (alles is geschilderd!) dat is best een karwei......
Het meest spannend voor mij was het moment om te besluiten dat de grote opening niet doorgaat. Dat voelde als falen, als een teleurstelling. Terwijl het natuurlijk fantastisch is dat er geïnvesteerd in dit project, het loopt dan alleen even niet zoals ik wil......dat is mijn 'rottige' stukje.
Heb ik ervan geleerd? Ja natuurlijk: leg die lat eens niet zo hoog....kijk eens naar wat er wel allemaal al gerealiseerd is!
