Misschien is trots wel niet het goede woord, ik voelde het wel even vandaag! Het voelde fijn! Doe mij nog maar meer van dit soort situaties!
Een aantal van mijn collega's is bezig met een traject Observeren met de Camera. Hiervoor hebben ze bij elkaar in de les opnames gemaakt en met elkaar besproken. Voor hun eind opdracht was het de bedoeling om iemand van buiten het clubje te vragen. Mijn collega K. vroeg mij. Uitgangspunt: interactie.
Vorige week vrijdag is ze in de les komen filmen, de hele les is ze in de klas geweest en dat was niet echt heel raar en gek. Van te voren heb ik een casus aangeleverd: Hoe kan ik ervoor zorgen dat H. zich niet telkens zo aangevallen voelt door mij als ik naar hem kijk of hem aanspreek op zijn gedrag. Klopt het dat hij zich bekeken voelt (met andere woorden, let ik meer op hem dan op andere leerlingen?)
Mijn les was niet anders dan anders, hij liep zoals ik hem in gedachten had en dat was fijn. De klas is een prettige klas en ik werk er dan ook graag mee. Afgelopen week heeft mijn collega de beelden voor mij beschikbaar gemaakt, ze had 27 fragmenten aangeboden en aan mij gevraagd die te bekijken en met name de fragmenten die interactie tussen H. en mij te noteren. Daarna zouden we de fragmenten samen bekijken. Dat deden we vandaag. Voorop gesteld, ik vond het vreselijk om mezelf te zien (die kleren?? Komen die zo over?? Loop ik zo?? Wat oenig!! Waarom doe ik dat!?). Samen met mijn collega kijken was veel fijner, ze kon me precies wijzen op de zaken die eruit sprongen: "je bent vriendelijk leidend in de klas" en "met behulp van non-verbale communicatie kun je ook veel voor elkaar krijgen". Door in te zoomen op details (houding van een leerling, oogcontact en zichtbare reacties) kwam er nog meer boven tafel: "H. die zich zelf tegen de borst slaat en zijn handen omhoog steekt na het geven van een goed antwoord". Het gebeurt achter mijn rug en naar niemand in het bijzonder maar zijn trotsheid straalt van hem af! Het laatste fragment duurt meer dan 2 minuten (extreem lang voor een observatie als deze) de volle 2 minuten ben ik in interactie met H.
"Hoe doe je dat?" vraagt mijn collega. Alle kinderen in de klas zijn bezig met hun eigen opdrachten, op de iPads. Door de inzet van ICT heb ik de ruimte en de tijd voor deze leerling. Het was niet de intentie van deze observatie maar dat het zo duidelijk in beeld is gekomen maakt me trots!
Als ik het stralend aan de directeur ga vertellen hoef ik het verhaal niet eens af te maken....hij weet het ook.....de inzet van ICT is op deze manier zo helpend!
Ik hoop dat meer en meer mensen het gaan inzien!
Vorige week vrijdag is ze in de les komen filmen, de hele les is ze in de klas geweest en dat was niet echt heel raar en gek. Van te voren heb ik een casus aangeleverd: Hoe kan ik ervoor zorgen dat H. zich niet telkens zo aangevallen voelt door mij als ik naar hem kijk of hem aanspreek op zijn gedrag. Klopt het dat hij zich bekeken voelt (met andere woorden, let ik meer op hem dan op andere leerlingen?)
Mijn les was niet anders dan anders, hij liep zoals ik hem in gedachten had en dat was fijn. De klas is een prettige klas en ik werk er dan ook graag mee. Afgelopen week heeft mijn collega de beelden voor mij beschikbaar gemaakt, ze had 27 fragmenten aangeboden en aan mij gevraagd die te bekijken en met name de fragmenten die interactie tussen H. en mij te noteren. Daarna zouden we de fragmenten samen bekijken. Dat deden we vandaag. Voorop gesteld, ik vond het vreselijk om mezelf te zien (die kleren?? Komen die zo over?? Loop ik zo?? Wat oenig!! Waarom doe ik dat!?). Samen met mijn collega kijken was veel fijner, ze kon me precies wijzen op de zaken die eruit sprongen: "je bent vriendelijk leidend in de klas" en "met behulp van non-verbale communicatie kun je ook veel voor elkaar krijgen". Door in te zoomen op details (houding van een leerling, oogcontact en zichtbare reacties) kwam er nog meer boven tafel: "H. die zich zelf tegen de borst slaat en zijn handen omhoog steekt na het geven van een goed antwoord". Het gebeurt achter mijn rug en naar niemand in het bijzonder maar zijn trotsheid straalt van hem af! Het laatste fragment duurt meer dan 2 minuten (extreem lang voor een observatie als deze) de volle 2 minuten ben ik in interactie met H.
"Hoe doe je dat?" vraagt mijn collega. Alle kinderen in de klas zijn bezig met hun eigen opdrachten, op de iPads. Door de inzet van ICT heb ik de ruimte en de tijd voor deze leerling. Het was niet de intentie van deze observatie maar dat het zo duidelijk in beeld is gekomen maakt me trots!
Als ik het stralend aan de directeur ga vertellen hoef ik het verhaal niet eens af te maken....hij weet het ook.....de inzet van ICT is op deze manier zo helpend!
Ik hoop dat meer en meer mensen het gaan inzien!
