We deden het nooit eigenlijk, het was niet nodig...en open dag, of inloopmiddag of een open huis. Tot dit jaar. Gezien de ontwikkelingen rondom passend onderwijs vinden we het belangrijk om aan iedereen te laten zien wie we zijn en wat we in huis hebben. We hadden alleen geen idee hoe we het zouden moeten aanpassen. In 3 bijeenkomsten hebben een aantal collega's eens zitten brainstormen over hoe zo'n moment er dan uit zou moeten komen zien. Wat willen we laten zien? Hoe lang nemen we daar de tijd voor en wat verwachten we ervan? We wilde de school in bedrijf laten zien, op een woensdagmiddag. Afgelopen woensdag was de school open van 14.00 tot 16.00, voor iedereen: ouders/broertjes/zusjes/opa's/oma's van huidige leerlingen, ouders/vrienden/kennissen van collega's, collega's van (basis)scholen uit de omgeving en natuurlijk potentiële nieuwe leerlingen en hun ouders. 
Aan kinderen van school vroegen we of ze wilde helpen, een mini-lesje doen of een rondleiding geven. Er waren 50 aanmeldingen, dat is 1/5 van alle leerlingen bij ons op school! Gaaf! We waren alleen bang dat we dan misschien met méér mensen van de school zelf zouden zijn dan dat er mensen zouden komen kijken. We hadden geen idee wat we konden verwachten. Er was een poll, collega's vulde in hoeveel mensen we dachten dat er zou komen. Dit liep uiteen van 25 tot 300! Het werden er 300! En wat was het gaaf! Ik vond het heerlijk om in mijn aardrijkskunde lokaal te staan en samen met mijn collega uit te leggen wat we doen bij aardrijkskunde en waarom we het zo doen! Ik had in eerste instantie geen idee hoe ik het moest aanpakken. Na wat twitter contact besloot ik maar gewoon te laten zien wát we doen en niet allerlei 'nieuwe' spullen het lokaal in te halen. We hadden een kaart van Eindhoven met vlaggetjes waar leerlingen konden aangeven waar ze woonde, we hadden de methode klaarliggen met wat uitleg, er stond een computer aan met mijn yurls, op het digibord konden kinderen de werelddelen op de goede plaats slepen, er lagen stenen uit de Eiffel en vulkanisch gesteente van Tenerife, je kon de top 10 landen op volgorde leggen (op basis van bevolking) met een controle filmpje achter een QR-code, er lag een quiz en natuurlijk lagen er verschillende atlassen die bekeken konden worden! Kortom, er was genoeg te zien en te beleven. De leerlingen die rondleidingen gaven waren erg trots op hun school, dat was erg mooi om te zien! Het was een top middag! Ik zag net al een kaartje liggen van een basisschool die ons bedankte voor deze kennismaking. Mijn ouders waren er ook, ik vond het erg leuk om mijn werkplek, mijn 2e thuis, aan hen te laten zien!

Ik neem mij voor om het komende jaar op een gezonde wijze, met plezier les te gaan geven.
Dat is een pittig voornemen. Op dit moment lukt het namelijk niet; lesgeven. Sinds een aantal weken ben ik niet in staat om mijn beroep uit te voeren. Ik ben in de valkuil gestapt die iedereen om me heen van mijlenver zag aankomen, maar ik keek verder, mijn blik was op de verre toekomst gericht en ik keek even niet waar ik mijn voeten neerzette. Plop, daar lag ik....in kreukels op de bodem van een diepe, diepe valkuil.... Het is er donker, daar in die valkuil. Ik kon wel goed horen, veel mensen hoorde ik om me heen, neem je tijd, doe rustig aan, luister naar je lichaam, gun jezelf het herstel..... Dat ben ik nu aan het doen, niet in mijn eentje maar met hulp ben ik eerst uit die valkuil geklommen. De valkuil van te veel doen, ook al is het allemaal even leuk. Al een aantal jaren maakte ik het grapje van de hooibaal: zie je die hooibaal? daarachter sta ik, met te veel hooi op mijn veel te kleine vork! Ik wilde alles doen en ook nog overal even goed in zijn, niet een beetje goed maar kei goed. Tja en dat gaat dan te kosten van rust die ik mezelf had moeten geven. Om uit te rusten maar ook om te genieten van alles om me heen. Genieten van de dingen die wel lukken (mijn huisje, mijn baan, mijn familie en mijn vrienden om me heen!) en niet te veel aandacht aan dat wat niet lukt (waar blijft ie? die leuke kerel met wie ik samen kan genieten?). Ik denk dat ik de rand van de valkuil genaderd ben, ik kan bijna mijn arm over de rand leggen en me op gaan trekken waarna ik weer met beide benen op de grond sta. Dan ga ik door met leren, hoe ik de valkuil aan kan zien komen, hoe ik hem moet dempen of hoe ik er een loopbrug overheen kan leggen. Dat is morgen nog niet geregeld, dat duurt nog even. Gelukkig hoor ik nu nog steeds alle stemmen zeggen dat ik de tijd moet nemen, dat ik mezelf het herstel moet gunnen. Ik zie nu gelukkig ook de gezichten bij de stemmen. Wat een fijne collega's om me heen, wat een fijne familie en wat een heerlijke vrienden heb ik om me heen! Ik kijk er naar uit om weer vertier te hebben met deze mensen die me geholpen hebben om op te klimmen uit de valkuil! Ik kijk er naar uit om weer de klas in te gaan en vertier te hebben met de kinderen tijdens mijn lessen.......nog even.....geef mezelf de tijd......ik ben onderweg......ik kom eraan.....