Wanneer de zon schijnt op al dit glitterspul zijn de weerkaatsingen hiervan duidelijk op de muur te zien. Wanneer er ook nog beweging bij komt, dansen er echt sterren over de muur. Hartstikke mooi maar enorm onpraktisch. De leerlingen in mijn klas zijn namelijk best snel afgeleid door deze dansende lichtvlekjes. Zo is de zon wel vaker reden tot afleiding: vang je de zon met je horlogeglas of je geodriehoek dan kun je een ander best afleiden.
Vraag: zijn mijn lessen dan zo saai dat de kinderen zich makkelijk laten afleiden door zoiets onbenulligs?
Daar ligt het niet helemaal aan. De leerlingpopulatie van onze school is best speciaal, behoorlijk wat diagnoses in de klas (over het labelen van kinderen is al veel geschreven dat doe ik nu even niet.....). Kinderen met een diagnose ADD/ADHD/PDD-NOS kunnen wat meer moeite hebben met concentreren. Bij deze kinderen kan sprake zijn van extreme prikkelgevoeligheid en een hoge graad van afleidbaarheid. Dit kan zijn voor interne prikkels (associaties, wegdromen) of voor externe prikkels (dansende lichtvlekjes, een niet goed zittend jasje bij de docent). Het richten van aandacht, het vasthouden van aandacht en het verplaatsen van aandacht kan voor problemen zorgen. De lokalen waar ik les geef zijn bewust prikkelarm (geen schreeuwerige posters aan de muur). In mijn lesaanpak houd ik rekening met de prikkelgevoeligheid, dit doe ik door een eenduidige structuur in mijn lessen aan te houden, werkbladen aan te bieden die saai overkomen, overbodige afbeeldingen en tierelantijnen leiden alleen maar af.
Het komt wellicht wat saai over maar het helpt! Behalve als de zon schijnt!